Hvað bræddi Vestfjarðarjöklana?

Eitt best geymda leyndarmál íslensku "loftslagsfræðinganna" er að finna í kortasögu Vestfjarða. Um miðja 19. öld voru jöklar á Vestfjörðum í hámarki og á kortum er fjalllendið Gláma kölluð Glámujökull og Drangajökull náði að Steingrímsfjarðarheiði. Á korti frá 1934 er Glámujökull horfinn og Drangajökull nánast í núverandi stærð.  Magn jökla minnkaði 8x.

Rannsóknir hafa reyndar sýnt að þessi gömlu jöklar voru mun þynnri en mundi skilgreinast sem jökull í dag. Það breytir þó ekki því að kortasaga Íslands sýnir að það er yfir allan vafa hafið að veruleg hlýnun áttu sér stað. Öll þessi hlýnun var náttúruleg, því CO2 útblástur manna var varla byrjaður á þessum tíma.

 

English translation:

What melted the Westfjords glaciers?

One of the best-kept secrets of Icelandic "climate scientists" is found in the map history of the Westfjords. In the mid-19th century, glacier coverage in the Westfjords was at its peak, and on maps, the mountainous area Gláma was called Glámujökull, while Drangajökull extended to Steingrímsfjarðarheiði. On a map from 1934, Glámujökull had disappeared, and Drangajökull was almost at its current size. The volume of glaciers decreased by eightfold.

Research has shown that these old glaciers were much thinner than what would be classified as a glacier today. However, this does not change the fact that Iceland’s map history demonstrates beyond any doubt that significant warming occurred. All of this warming was natural, as human CO2 emissions had barely begun at that time.