Grindarvíkureldar ekki hálfnaðir

Það er ekki alltaf auðvelt að spá fyrir um framtíðina, sérstaklega þegar óútreiknanleg eldfjöll eiga í hlut.  Mig langar þó að gera smá tilraun og reyna að svara spurningunni:  Hversu mikið lengur mun gjósa við Grindavík.

 

Lexía síðasta eldgoshrinu sem átti líklega uppruna í Svartsengi

Árið’ 1226 og upp úr því urðu nokkur eldgos í Eldvörpum, og er jafnvel talið að þessi eldgos hafi komið úr kvikuhólfi undir Svartsengi.  Ég mældi flatarmál hraunsins lauslega af jarðfræðikorti ÍSOR og það reyndist rétt rúmlega 50 km2.  Þegar útlínur Grindavíkurelda-hraunsins er lögð yfir kortið sést að það núverandi gos á enn töluvert í að ná þessu flatarmáli.  Ef núverandi gos mun ná sambærilegri stærð og eldgosið sem hófst 1226 má því búast við að það haldi áfram einhvern tíma í viðbót.

Lexía Kröfluelda

Heimildir um eldgosin sem hófust 1226 eru ónákvæmar. Besta leiðin til að reyna að meta hegðun eldgossins gæti verið að skoða eina nýlega dæmið um sambærilega goshrinu á Íslandi: Kröfluelda.  Eldgosin í Kröflueldum 1975-1984 voru svipuð að því leytinu til að um mörg minni aðskilin gos var að ræða bæði með kvikuinnskotum og eldgosum.  Kvikuhólf myndaðist undir Kröflu og svipað landris milli gosa og landsig við gos/kvikuinnskot varð meðan Kröflueldar voru. Helsti eðlismunur á þessum gosum virðist er sá að kvikuinnskotin voru algengari í Kröflueldum en í Grindavíkureldum.  Að öðru leyti virðast þessi gos nokkuð eins.  Í skýrslu orkustofnunnar OS-84077 er fjallað um þessi gos.  Þar kemur ýmislegt áhugavert fram (sjá mynd og töflu) en aðalathygli mín beinist að því að gosið virtist í megindráttum skiptast í tvo fasa..

 

• Fyrri fasinn (grænt) sem mætti kannski kalla lágþrýstitímabil skiptist á mjög ört landris og en hraðara landsig þegar kvikuinnskotið eða eldgosið varð. Á þessum tíma urðu 19 slíkir viðburðir, en hraungosin sem urðu þá voru mun minni.
• Í seinni fasanum sem mætti kannski kalla háþrýstitímabil er sem sprungugliðnun hætti að mestu og landris verður mun hægara og kúrvan nánast flest út.  Aðeins tveir viðburðir verða á þessum tímabili og bæði eru hraungos.  Þessi gos voru töluvert stærri en fyrri gosin og samanlagt er 62% af flatarmáli nýs hrauns frá þessum tíma.

Þegar landsigskúrva fyrir gps-mæla nálægt svartsengi er skoðuðu sést að landrisið hefur enn ekki náð að fletjast út eins og gerðist í seinni fasa Kröfluelda. Ef hegðun Grindavíkurelda verður eins, þá má því áætla að eldgosið er ekki nema í besta falli hálfnað. Þegar eru komnar vísbendingar um að hraunflæði í kvikuhólfið sé að aukast, sem virðist þannig benda til að hraungosin muni líka fara stækkandi eins og gerðist í Kröflueldum.

Enn þó að síðasta gosið yrði eftir 1-2 ár mundi það samt ekki þýða að óvissuástandinu myndi ljúka.  Því enginn veit framtíðina og því þyrfti jafnvel að bíða önnur 1-2 ár áður en hægt væri að segja nokkuð.  Þetta bendir til þess að í fyrsta lagi verði hægt eftir 2-3 ár að aflýsa óvissunni.  

 

Hættan fyrir Grindavík mun aukast ef kvikuþrýstingur eykst

Í gosinu 1. Apríl síðastliðinn, sem varð við varnargarðinn í Grindavík þá varð það til happs að kvikuinnskot varð samtímis norður eftir með sundhnúkagígssprungunn. Við þetta hvarf allur kraftur úr gosinu og það lognaðist út af meðan því kvikan hafði fundið sér aðra auðveldari leið að fara.  En ef slíkar sprungufærslur verða tregari og kvikuþrýstingur nær að vaxa meira gæti það nægt til að gosið kæmi upp á nýjum stöðum, þ.m.t. Innan varnargarða.  Við verðum að vona að svo verði ekki.  En þetta er alla vega eitthvað sem þyrfti að hafa í huga ef Grindavíkureldar myndu þróast svipað og Kröflueldar gerðu.

 

English

Grindavík Eruptions Not Yet Halfway Done

Predicting the future is not always easy, especially when unpredictable volcanoes are involved. However, I’d like to make a small attempt to answer the question: How much longer will the eruptions at Grindavík continue?

Lessons from the Last Eruption Sequence, Likely Originating from Svartsengi

In 1226 and beyond, several eruptions occurred in Eldvörp, possibly originating from a magma chamber beneath Svartsengi. I roughly measured the area of the lava from ÍSOR’s geological map, and it was just over 50 km². When overlaying the outline of the current Grindavík eruption lava on the map, it’s clear that the current eruption is still far from reaching that area. If the current eruption reaches a similar size as the one that began in 1226, we can expect it to continue for some time.

 

Lessons from the Krafla Fires

Historical records of the eruptions that began in 1226 are imprecise. The best way to estimate the behavior of the current eruption might be to look at a recent comparable eruption sequence in Iceland: the Krafla Fires. The Krafla eruptions from 1975–1984 were similar in that they consisted of multiple smaller, distinct eruptions, both with magma intrusions and lava flows. A magma chamber formed beneath Krafla, and similar patterns of land uplift between eruptions and subsidence during eruptions or intrusions occurred, much like in the Grindavík eruptions. The main difference appears to be that magma intrusions were more frequent in the Krafla Fires than in the Grindavík eruptions. Otherwise, these eruptions seem quite similar. A report from the National Energy Authority (OS-84077) discusses these eruptions, highlighting several interesting points (see figure and table), but my main focus is that the Krafla eruptions were broadly divided into two phases:

• The first phase (green), which could be called a low-pressure phase, involved rapid cycles of land uplift followed by faster subsidence during magma intrusions or eruptions. During this period, 19 such events occurred, but the lava eruptions were much smaller.

• In the second phase, which could be called a high-pressure phase, fissure spreading largely ceased, and land uplift became much slower, with the curve almost flattening out. Only two events occurred during this phase, both lava eruptions, which were significantly larger than the earlier ones. Together, these eruptions accounted for 62% of the total new lava area.

 

When examining the subsidence curve from GPS measurements near Svartsengi, it’s clear that the land uplift has not yet flattened out as it did in the second phase of the Krafla Fires. If the Grindavík eruptions follow a similar pattern, it’s reasonable to estimate that the eruption is, at best, only halfway done. There are already indications that magma inflow into the chamber is increasing, suggesting that lava eruptions may also grow larger, as they did in the Krafla Fires.

However, even if the last eruption occurs in 1–2 years, that wouldn’t mean the uncertainty is over. No one can predict the future, so it might take another 1–2 years before anything definitive can be said. This suggests that it may be possible to lift the state of uncertainty in 2–3 years at the earliest.

The Risk to Grindavík Will Increase if Magma Pressure Builds

During the eruption on April 1 last year, which occurred near the defensive barrier in Grindavík, it was fortunate that a simultaneous magma intrusion extended north along the Sundhnúkagígar fissure. This diverted the energy from the eruption, causing it to peter out as the magma found an easier path. However, if such fissure movements become less frequent and magma pressure builds, it could be enough for an eruption to break out in new locations, including within the defensive barriers. We must hope this doesn’t happen. But it’s something to keep in mind if the Grindavík eruptions evolve similarly to the Krafla Fires.

 

Skrúðgarður á hraðbraut fyrir 30 milljarða

Nú er í gangi kynningarátak um Sæbrautarstokknum.

Þessi galna hugmynd var fyrst kynnt í fyrsta samgöngusáttmálanum 2019 sem ein af flaggskipsframkvæmdum sáttmálans. Þá tókst þó ekki betur til en svo að það “gleymdist” að kostnaðarmeta framkvæmdina. Það var vægast sagt vandræðalegt, því ef farið yrði í framkvæmdina í dag yrði þetta dýrasta vegaframkvæmd Íslandssögunnar.  

Að 30 milljarða framkvæmd hafi gleymst sýnir hve óvönduð vinnubrögð samgöngusáttmálans voru. Þessi mistök breytust svo í blekkingu því enginn þorði að leiðrétta þau fyrr en mörgum árum síðar (án þess að viðurkenna mistökin).  

 

30 milljarðar eru vanmat 

30 milljarða kostnaðurinn er síðan án efa verulegt vanmat. Gríðarmikill óbeinn kostnaður á eftir að bætast við vegna umferðartafa við að loka einni meginstofnæð Reykjavíku meðan á framkvæmdum stendur.  Framkvæmdatíminn verður langur, vegna flækjustigsins:  Mikil þrengsli, erfið aðföng og plön um að tengja Sundabraut (gangalausn) inn í stokkinn miðjan. Þetta er nánast óframkvæmanleg framkvæmd.  Hvað eru menn að hugsa?

 

Bylting gervi-fólksins

Svarið er að menn eru ekkert að hugsa. Gervi fólkið með gervi lausnirnar á gervi vandamálunum er búið að taka yfir Ísland.  Heilbrigðri hugsun hefur verið útrýmt og í staðinn er komin krafa um hugsunarlausa hlíðni embættismanna og ráðgjafa sem vita að þeir tapa sínum stað við spenann ef þeir voga sér að gagnrýna glóruleysið.  Gervifólk sem getur ekki hugsað getur aldrei leyst nein vandamál heldur bara búið til ný til að réttlæta tilvist sína.  

Það er því engin tilviljun að tvö helstu samgönguverkefnin á dagskrá í borginni eru þessi 30 milljarða (plús) skrúðgarður yfir Sæbraut og tíu milljarða (plús) göngubrú fyrir strætó í Fossvoginum.  

Hvorug lausnin mun gagnast umferðinni, því einkabílar verða bannaðir á Fossvogsbrúnni og við báða enda stokksins taka við umferðarljós sem munu stífla hann á annatímum. Ökumenn munu þá sitja fastir í mengunarskýinu með tóma vasa í stífluðum stokk.  Það eina sem þessi vitleysa mun uppskera er að reist verða stór glæsileg vegtollhlið í Árstúnsbrekku og á Reykjanesbraut til að fjármagna þetta nýja skattasvarthol sem gervifólkið er búið að uppgötva.

 

Þegar bæði ríki og borg er stjórnar af slíkum leikurum eiga sér líka stað leiksýningar. Stórkostlegasta leiksigur gervifólksins í ár er án efa þegar bæði ríki og borg þóttust leita til almennings um að gefa sér sparnaðartillögur. Margir féllu fyrir þessum stórleik. Vandamálið er hins vegar að drukknir sjómenn geta ekki sparað öðru vísi en að finna happy-hour tilboð svo fylleríið geti haldið áfram aðeins lengur. Nú þegar leiktjöldin hafa fallið blasir raunveruleikinn við og í stað þess að hætta partíinu  með skattfé almennings með sparnaði og skattalækkunum hafa skattahækkanir verið boðaðar. Sparnaðartillöguleiksýningin var öll í plati.

 

Það er kominni tími til að vakna

Íslenskir kjósendur hafa verið sofandi og hafa kosið þetta yfir sig með því að verðlauna ávallt leikarana. Eyðslusemi þessara loddara er orðin stjórnlaus og þeir að þeir munu aldrei þurfa að sæta ábyrgð svo lengi sem kjósendur kaupa lygina. Ef við bara eyðum aðeins meiri pening, byggjum nýtt torg, setjum pálmatré í glerkúlu, skrúðgarð fyrir hjólastíg og borgarlínu, þá mun allt verða gott aftur.  Treystið okkur!

 

… á meðan kjósendur hlusta dáleiddir á lyginu munu tollhliðin koma, gjöldin hækka og húsnæðisverð mun halda áfram að hækka þar til hugmyndin um að búa í eigin húsnæði verður sífellt fjarlægri draumur sem aldrei getur ræst fyrir flesta Íslendinga.

 

Er ekki kominn tími til að þjóðin fari að vakna? Loddararnir eru ekki verið að selja ykkur draum, heldur martröð.

English:

 

Public Garden on top of a Highway for 30 Billion

A promotional campaign is now underway for the Sæbrautar shaft/tunnel. This insane idea was first introduced in the 2019 transport agreement as one of its flagship projects. However, it was so poorly executed that they “forgot” to estimate the cost. To say the least, this was embarrassing, as if this project were undertaken today, it would be the most expensive road project in Iceland’s history.

The fact that a 30-billion project was overlooked shows how shoddy the Transport Agreement’s methods were. This mistake then turned into deception, as no one dared to correct it until years later (without admitting the error).

 

30 Billion is an Underestimation
The 30-billion cost is undoubtedly a significant underestimate. Enormous indirect costs will arise due to traffic disruptions from closing one of Reykjavik’s main roads during construction. The construction period will be long due to the project’s complexity: significant congestion, difficult logistics, and plans to connect the Sundabraut (a tunnel solution) to the middle of the shaft/tunnel. This is practically an unfeasible project. What are people thinking?

 

The Revolution of the Fake People
The answer is that people aren’t thinking at all. The fake people with their fake solutions to fake problems have taken over Iceland. Common sense has been eradicated, replaced by a demand for thoughtless obedience from bureaucrats and consultants who know they’ll lose their place at the hand out table if they dare criticize the absurdity. Fake people who can’t think can never solve problems—they only create new ones to justify their existence.

It’s no coincidence that the two main transport projects on the city’s agenda are this 30-billion plus project: a Public garden over Sæbraut highway and a 10-billion plut project: pedestrian bridge for buses in Fossvogur.

Neither solution will benefit traffic, as private cars will be banned on the Fossvogur bridge, and at both ends of the Sæbraut shaft, traffic lights will cause bottlenecks, clogging it during rush hours. Drivers will be stuck in a polluted tunnel with empty pockets. The only outcome of this madness will be grand, shiny toll booths in Ártúnsbrekka and on Reykjanesbraut to fund this new tax black hole that the fake people have discovered.

When both the state and the city are run by such actors, theatrical performances ensue. The greatest theatrical triumph of this year is undoubtedly when both the state and the city pretended to seek cost-saving suggestions from the public. Many fell for this grand act. The problem, however, is that only way drunken sailors are willing to save money is by finding happy-hour deals to keep the binge going a bit longer. Now that the curtains have fallen, reality is clear: instead of ending the party with public tax money through savings and tax cuts, tax hikes have been announced. The cost-saving suggestion charade was all a sham.

 

It's time to wake up

Icelandic voters have been asleep, electing this upon themselves by always rewarding the actors. The recklessness of these charlatans has become uncontrollable, knowing they’ll never face accountability as long as voters buy the lie. If we just spend a little more money, build a new square, put palm trees in a glass dome, a garden for a bike path and a city bus line, everything will be fine again. Trust us!

… Meanwhile, as voters listen, mesmerized by the lie, toll booths will appear, fees will rise, and housing prices will continue to climb until the idea of owning a home becomes an increasingly distant dream that can never come true for most Icelanders.

Isn’t it time for the nation to wake up? The charlatans aren’t selling you a dream, but a nightmare.

Ólöglegt öryggi

Nagladekk mega bjarga þér í nóvember, desember, janúar, febrúar, mars og í byrjun apríl.  En þegar komið er fram yfir miðjan apríl og maí, sept og okt þá ertu orðinn lögbrjótur ef þvi vilt nota þennan öryggisbúnað.  Allt eru þetta mánuðir skyndihreta þar sem slysahættur eru út um allt.

 

Finnst ykkur ekki merkilegt að enginn hafi nokkru sinni dottið í hug að meta hver fórnarkostnaðurinn er af því að fjarlægja nagladekkin meðan margir þurfa enn að nota þau.  Engin tölfræði til um tjón og slys í hretum eftir að bannið byrjar.  Engin tölfræði um dekkjabúnað bíla sem lenda í árekstri.  Engin tölfræði um hve margir skaðast.

 

Væri ekki ráð að skoða þetta betur?

Gæti gosið á Reykjanesi breiðst út?

Athyglisvert viðtal var við Magnús Tuma Guðmundsson í mogganum í gær sem mæla má með að lesa en hann telur að líklegast séu 100-150 ár séu í að næsti hluti Reykjanesskagans fari í gang.  Færslan sem orðin er er þegar komin í ákveðið hámark og sundhnúkasprungan geti ekki lengst mikið meira til norðurs, þar sem þá er komið út fyrir flekamótin og með því minnki líkur á gosi.

Hann nefnir þó að ekki sé hægt að útiloka að virknin færist á Reykjanestá en telur þó að líkurnar séu ekki miklar.

 

Fór í smá könnun á þessu, með að skoða söguleg gos og hvernig þau hafa þróast gegnum tíðna. 

Söguleg gos

Tók saman upplýsingar frá Wikipedia, jarðfræðikortum Ísor og ýmsum sögulegum heimildum til að meta fjölda og staðsetningu sögulegra gosa á Reykjanesskaga. Myndin sem þá blasir við er mjög áhugaverð.

 

 

Reykjanestá/reykjaneshryggur eru áberandi virkasti hluti Reykjanesskagans og eldgos virðast að jafnaði verða þar þegar gýs annars staðar.  Eldgos þar var meira að segja fyrirboði Skaftárelda, mestu hamfara Íslandssögunnar.  Síðast þegar Eldvörp/Svartsengis-eldstöðin var virk urðu 7 gos í Reykjanes/Reykjaneshrygg stöðinni.

 Miðað við þetta verður ekki betur séð en að eldgos á Reykjanestá eða í hafinu þar fyrir utan sé mjög líklegt á næstu árum eða jafnvel í ár.

Eins er ekki hægt að útiloka að virkni færist í krýsuvík, þótt sögulega sé það mun ólíklegra.

Stækkun núverandi sprunga

Annar möguleiki er að núverandi sprungur vaxi.  Samkvæmt Magnúsi Tuma er sprungan frá Svartsengis-kerfinu líklega komin að enda. En þá þarf að taka tillit til þess að Fagradalskerfið er þegar vaknað, og þegar jarðskjalftaorka sem losnað hefur síðan 2015 er skoðuð sést að mest orkan losnaði í fagradalsfjalls eldfjallakerfinu. Miðað við það sem þar hefur gengið á verður ekki betur séð en að þetta kerfi gæti vel vaxið í norður og farið aftur að gjósa.  Frá því í síðasta gosi hafa verið nokkrir skjálftar nyrst í þessu kerfi.

Skálftavirkni næstu eldstöðvakerfa

Frá síðasta gos hefur veruleg skjálftavirkni verið í báðum aðliggjandi eldstöðvunum sem ekki hafa enn gosið: Krýsuvík og Reykjanes/Reykjaneshryggur.  Skjálftavirknin virðist þannig gefa vísbendingu um að báðar stöðvarnar gætu látið í sér heyra.  Sögulega er Reykjanesið líklegra til að fara af stað, en miðað við virknin virðist þó aðeins meiri í krýsuvík.  

Þessi stuttu gegnumferð á gögnunum virðist því gefa nokkuð öndverða niðurstöðu miðað viðtalið.  Þó að vel megi vera að Magnús hafi rétt fyrir sér, þá er allveg full ástæða virðist því vera fyrir yfirvöld að vera við öllu búin ef illa fer.

 

English:

Could the eruption on Reykjanes spread to nearby systems?

A noteworthy interview with Magnús Tumi Guðmundsson appeared in Morgunblaðið yesterday, which is recommended reading. He believes it is likely that 100–150 years will pass before the next part of the Reykjanes Peninsula becomes active. The current fissure system has already reached a certain peak, and the Sundhnúkur fissure cannot extend much further north, as it would then move beyond the tectonic plate boundaries, reducing the likelihood of an eruption.

However, he mentions that it cannot be ruled out that activity could shift to Reykjanestá, though he considers the chances of this to be low.

I did a little research on this, looking at historical eruptions and how they have evolved over time.

Historical Eruptions

I compiled information from Wikipedia, geological maps from ÍSOR, and various historical sources to assess the number and locations of historical eruptions on the Reykjanes Peninsula. The picture that emerges is very interesting.

 

 

Reykjanestá/Reykjanes Ridge is notably the most active part of the Reykjanes Peninsula, and eruptions there tend to occur when eruptions happen elsewhere. An eruption there was even a precursor to the Skaftáreldar, the greatest disaster in Icelandic history. The last time the Eldvörp/Svartsengi volcanic system was active, seven eruptions occurred in the Reykjanes/Reykjanes Ridge system.

Based on this, it seems very likely that an eruption at Reykjanestá or in the sea offshore will occur in the coming years or even this year.

It also cannot be ruled out that activity could shift to Krýsuvík, although historically, this is much less likely.

Expansion of the Current Fissure

Another possibility is that the current fissures could grow. According to Magnús Tumi, the fissure from the Svartsengi system has likely reached its end. However, it must be considered that the Fagradalsfjall system is already active, and when looking at the seismic energy released since 2015, it is clear that the most energy was released in the Fagradalsfjall volcanic system. Based on what has been happening there, it seems likely that this system could expand northward and erupt again. Since the last eruption, there have been several earthquakes in the northernmost part of this system.

 

Seismic Activity in Nearby Volcanic Systems

Since the last eruption, significant seismic activity has been observed in both adjacent volcanic systems that have not yet erupted: Krýsuvík and Reykjanes/Reykjanes Ridge. The seismic activity seems to indicate that both systems could become active. Historically, Reykjanes is more likely to erupt, but based on current activity, Krýsuvík appears slightly more active.

This brief review of the data seems to yield an opposite conclusion to the interview. There is therefore every reason for authorities to be prepared for that scenario.

Þrír Leyndardómar Borgarlínunnar

Fyrsti leyndardómur Borgarlínunnar er að það búa nær engir kúnnar við leiðina í gegnum Reykjavík.  Íbúar háskólahverfanna, eru í háskólanum og ganga eða hjóla í skólann.  Íbúðir í Valshverfisíbúðirnar eru það dýrar að flestir eiga bíl.  Miðbærinn er meira endastöð og túristamiðstöð, og íbúar þar sækja flestir alla þjónustu þar.  Efri Laugavegur og Suðurlandsbraut er mikið til strábýl með íbúðum eða verslun oft bara öðrum megin götunnar.  Rándýru íbúðirnar í Vogabyggð og Sævarhöfði seljast bara bílafólki en bílastæðalausu íbúðirnar seljast ekki.  Eftir á að byggja allt Kelduhverfið.

Engin tenging er við Kringluna, Smáralind eða Costco.

Þetta er eitthvað svo geggjað.  Hverjum datt þetta í hug.  Skipuleggja borgarlínuna í íbúðasnauðum götum. Það vantar alla viðskiptavinina. Ef borgarlínan færi af stað í dag, yrðu allir vagnar tómir!

 

Leyndardómur 2.  Borgarlínan er ekki samgönguverkefni heldur fasteignaþróunarverkefni.  Þar sem vantaði alla kúnna við borgarlínuna, þurfti að byggja nýjar íbúðir meðfram leiðinni.  En þar sem þegar var búið að byggja iðnaðarsvæði á mörgum stöðum er megnið af uppbyggingunni rif á eldra húsnæði svo hægt sé að koma nýrra stærra húsnæði fyrir.  Nýir kaupendur fá því einn fyrir tveir tilboð.  Þeir fá eitt húsnæði fyrir verð tveggja. Fyrir vikið mun fasteignaverð aldrei lækka svo lengi sem Reykjavíkurborg leyfir bara uppbyggingu á þessum dýru borgarlínusvæðum.

 

Leyndardómur 3.  Rekstraráætlun borgarlínunnar er skáldskapur (sjá mynd), meira að segja með niðurgreiðslunni. Aldrei í sögunni hefur tekist að auka hlutdeild strætó með niðurgreiðslu.  Frá 2004 til 2024 jókst farþegafjöldi strætó um 60%.  Vandamálið við þessa tölfræði var að þjónustusvæði strætó var stækkað á þessu tímabili og íbúafjöldinn á þjónustusvæðinu jókst því líka um 60% á þessum tíma.  Hlutdeild strætó var því sú sama.

2012 hóf Reykjavíkurborg tilraun með að niðurgreiða viðbótar milljarði á ári til strætó til að auka farþegafjöldann.  Lofað var að hlutdeild strætófarþega myndi að lágmarki tvöfaldast við þessi fjárútlát.  Niðurstaðan varð sú sama.  0% aukning.

Þetta verður að hafa í huga þegar rekstraráætlun borgarlínu er skoðuð (sjá mynd). Þar kemur geggjuðu óskhyggja í ljós sem útilokað er að raungerist. Gert er ráð fyrir að á næstu 16 árum muni farþegar þrefaldast. Eitt árið er meira að segja gert ráð fyrir 8,5 milljón farþegar bætist við á einu ári, sem er 70% af þeim fjölda sem tók strætó í fyrra. Þetta er þannig hreinn skáldskapur.

En hverjar ætli afleiðingarnar verði? Hvað ætli gerist ef fjölgun í strætó muni bara fylgja íbúafjölgun eins og alltaf hefur gerst áður? Jú. Í stað 250% aukningar í miðasölu, verður aukningin bara 30% vegna íbúafjölgunar. Tekjur strætó af miðasðlu verða þá bara 2,5 milljarðar.

Áætlaður heildarkostnaður strætó árið 2040 verður þá orðinn 17,7 milljarðar á ári. Mismunurinn er 15,1 milljarðar á ári sem eigendur strætó (ríki og borg) þurfa að dekka eins lengi og borgarlínunni verður haldið á lífi. Núvirtur kostnaður árlegra 15.1 milljarða afborgunum miðað við 5% vexti er 302 milljarðar.

Stöðva verður sóunina strax

Það er enginn að fara að greiða 15 milljarða fyrir tóma vagna. Þessari glórulausu tilraun verður því sjálfhætt. Eftir sýndarmennskuóskir um sparnaðartillögur frá Íslendingum hafa bæði Ríki og Borg þvertekið fyrir að stöðva vitleysulest borgarlínunna og varið sóunina af trúarlegu ofstæki. Enginn verðmiði er of hár, það er búið að sóa of miklu skattfé til að stoppa nú og því munu þeir halda sóuninni áfram.  Engin rök bíta því enginn þeirra þorir að viðurkenna mistökin.  Fátt getur því stöðva að hundruðum milljörðum af skattfé verði fórnað til að almenningur sjái tómu vagnana og segi þá:

Kannski var þetta ekki svo góð hugmynd eftir allt saman.

 

 

English:

Three Secrets of The Proposed New Reykavík City Line Project

The First Secret: There Are Hardly Any Customers Along the chosen Route

The first secret of the Reykjavik City Line is that almost no potential passengers live along its planned route through Reykjavik. Residents of the university districts are mostly students who walk or bike to campus. Apartments in the Valshverfi area are so expensive that most residents own cars. The downtown area functions more as a terminus and tourist hub, with locals in that area mainly using local services. Upper Laugavegur and Suðurlandsbraut are largely low-density areas with shops or commercial spaces on one side. The exorbitantly priced apartments in Vogabyggð and Sævarhöfði are primarily sold to car owners, while apartments without parking spot remain unsold. Meanwhile, the entire Kelduhverfi district is yet to be developed.

There’s no connection to major commercial hubs like Kringlan, Smáralind, or Costco.

This is utterly bizarre. Who came up with this? Planning the City Line through streets with so few residents? It’s missing all the customers. If the City Line started operating today, every carriage would be more or less empty!

The Second Secret: The City Line Is Not a Transport Project but a Real Estate Development Scheme

Since the City Line lacks passengers along its route, new apartments need to be built to create demand. However, much of the route passes through existing industrial zones, so most development involves demolishing older buildings to make way for larger, newer ones. New buyers are effectively offered a "one-for-two" deal: one apartment for the price of two. As a result, property prices will never decrease as long as Reykjavik City only permits development in these expensive City Line zones.

The Third Secret: The City Line’s Operating Plan Is Pure Fiction

The City Line’s operating plan is a work of fantasy, even with subsidies (see image). Never in history has subsidizing buses increased their ridership share. From 2004 to 2024, bus ridership in of city busses grew by 60%. The problem? The bus service area expanded during this period, and the population in that area also grew by 60%. Thus, the share of bus users remained unchanged.

In 2012, Reykjavik City began an experiment, subsidizing buses with an additional billion ISK per year to boost ridership. It was promised that the share of bus passengers would at least double. The result? A 0% increase.

This must be kept in mind when examining the City Line’s operating plan (see image). It reveals delusional optimism that’s impossible to achieve. The plan assumes ridership will triple over the next 16 years. One year alone is projected to add 8.5 million passengers, a 70% increase over last year’s total bus ridership. This is pure fiction.

What will happen if, as history suggests, bus ridership only grows in line with population growth? Instead of the projected 250% increase in ticket sales, the increase will be just 30% due to population growth. Bus ticket revenue would then be only 2.5 billion ISK. The estimated total operating cost of the bus system by 2040 would reach 17.7 billion ISK per year. The shortfall—15.1 billion ISK annually—would need to be covered by the system’s owners (the state and city) for as long as the City Line remains operational. The present value of these annual 15.1 billion ISK payments, assuming a 5% interest rate, is 302 billion ISK.

Stop the Waste Immediately

No one will pay 15 billion ISK for empty carriages. This reckless experiment will collapse on its own. Despite performative calls for cost-saving suggestions from Icelanders, both the state and city have adamantly refused to halt the City Line’s runaway train, defending the waste with near-religious zeal. No price tag is too high; too much taxpayer money has already been squandered to stop now, so they’ll keep wasting more. No arguments sway them because none dare admit the mistake. Thus, nothing can stop hundreds of billions in taxpayer money from being sacrificed so the public can see empty carriages and say:

“Maybe this wasn’t such a great idea after all.”

Brotlending þéttingarstefnunnar er byrjuð.

Fyrir um áratug síðan byrjaði ég að vara við hvernig þéttingarstefnan í borginni væri ekki gerð fyrir íbúana og því dæmd til að mistakast.  Þegar Ábyrg Framtíð bauð fram síðast vorum við eini flokkurinn sem bentum á hversu glórulaus þessi þéttingarstefna væri og hún væri drifin áfram af Borgarlínunni.  Fyrsta áfanga borgarlínunnar í Reykjavík var nefnilega beint á dreifbíl svæði þar sem vantaði alla kúnna. Því þurfti að fara í risa fasteignaþróunarverkefni meðfram Borgarlínunni til að búa til viðskiptavini.  En þéttingarreitirnir við Borgarlínunna eru miklu dýrari en aðrar lóðir og því urðu allar íbúðirnar þar mjög dýrar.  Til að þrýsta á að íbúarnir yrði viðskiptavinir borgarlínunnar hafa Borgaryfirvöld verið í stríði við fasteignaþróunarfélög og þvingað þau til að sleppa bílastæðum og bílageymsluhúsum.  Afleiðingarnar voru fyrirsjáanlegar.  Sá sem byggir íbúð sem hann þarf að selja á 100 milljónir, mun ekki geta selt hana ef hún hefur ekki bílastæði.  Vellauðugu viðskiptavinirnir sem taka strætó í allar ferðir eru einfaldlega ekki til!  Öll uppbygging undanfarinna ára var þannig fyrir viðskiptavini sem voru ekki til.

Hvernig datt einhverjum í hug að þetta gæti gengið?

 

Hér er viðtal við Pál Pálsson fasteignasala um þetta glórulausa ástand.  Lúxusíbúðir með 0,4 stæði á íbúð.  65% af nýtingarverkefnum eru ekki að seljast og aðeins hafa 40 af 300 íbúðum á átta þéttingareitum selst það sem af er ári!

 

Þvílík sóun á fjárfestingu.  Það er löngu orðið tímabært að byrjað verði að byggja víðar og stækka Reykjavík til austur.  Byggum Viðey, byggjum Geldinganes, byggjum álftanes, byggum kjalarnes, og stækkum Mosó.  En áður en það verður hægt þarf að byrja á Laugarnesgöngunum.

 

English

The unraveling of the urban densification policy has begun

About a decade ago, I started warning that the city's densification policy was not designed for residents and was therefore doomed to fail. When Responsible Future ran in the last election, we were the only party pointing out how absurd this densification policy was and that it was driven by the City Line (Borgarlínan). The first phase of the City Line in Reykjavík was, after all, directed straight into a low-density area that lacked customers. This necessitated massive real estate development projects along the City Line to create customers. However, the densification zones along the City Line are far more expensive than other plots, so all the apartments there became very costly. To pressure residents into becoming City Line customers, city authorities have been at war with real estate developers, forcing them to forgo parking spaces and parking garages. The consequences were predictable. Someone building an apartment they need to sell for 100 million ISK won’t be able to sell it without a parking space. Wealthy customers who take the bus for all their trips simply don’t exist! All the development in recent years has thus been for customers who don’t exist.

How did anyone think this could work?

Here is an interview with Pál Pálsson, a real estate agent, about this absurd situation. Luxury apartments with 0.4 parking spaces per unit. 65% of development projects are not selling, and only 40 out of 300 apartments in eight densification zones have sold so far this year!

What a waste of investment. It’s long overdue to start building further out and expanding Reykjavík eastward. Let’s build in Viðey, Geldinganes, Álftanes, Kjalarnes, and expand Mosfellsbær. But before that can happen, we need to start with the Laugarnes tunnel.

 

Bókhaldsbrellu-hlýnun Íslands

Fyrir nokkrum árum bloggaði Ágúst Bjarnason (grúskari og fyrrverandi starfbróðir) um stórar villur í veðurgögnum NASA af Reykjavík. Gömlu hitamælinngarnar höfðu verið “kældar” og búin til gervihlýnun, sem átti enga stoð í raunveruleikanum.  Upp úr þessu spruttu mjög áhugaverðar umræður, sem íslenskir veðurfræðingar tóku þátt í og tóku undir að þessi gögn væru röng.   Lokaorðin í umræðunni fékk svo Halldór Björnsson verkefnisstjóri loftslagsmála hjá veðurstofunni þegar Ágúst birti langt bréf hans sem útskýrði leiðréttingar veðurstofunnar á gögnunum.  (sjá nánar blogg)  Leiðrétting veðurstofunnar var sögð vera vegna flutnings veðurmælisins, um reykjavík þar sem leiðrétta þurfti í hvert sinn fyrir aðeins mismunandi hita á hverjum stað.  Eftirminnileg eru þó lokaorð hans um leiðréttingu mælingisins þegar hann var staðsettur á landssímahúsinu en um það sagði hann:  

“Vegna þessa  er full ástæða til að til að leiðrétta mæliröðina, en vel er hugsanlegt að leiðréttingin (um 0.4°C) sé full mikil. Þessi leiðrétting kann að verða endurskoðuð síðar. “

Veðurfræðingurinn sjálfur trúði ekki einu sinni fyllilega eigin leiðréttingu.  Hann hélt hún væri of mikil!

Þessi orð eru dæmi um það óeðlilega ástand sem skapast hefur, þar sem embættismenn veðurstofunnar geta breytt hitastigi fortíðar án ábyrgðar eða aðhalds.  Þeir fá í rauninni að ráða veðrinu.

Til að tryggja aðhald er nauðsynlegt að öll gögn og allir útreikningar sem liggja að baki slíkri “leiðréttingu” séu gerðir opinberir og að fullu aðgengilegir almenningi.

 

En ef slíkar leiðréttingar eru réttar, eiga þær þá ekki rétt á sér?

Jú vissulega má taka undir það að þegar veðurstöð er flutt frá heitari stað yfir á kaldari að réttlætanlegt sé að leiðrétta hitamælinguna til að tryggja samfeldni.

En það er þó einn hængur á!

Veðurstöðvar eru að jafnaði fluttar vegna áhrifa nærliggjandi bygginga á gamla mælistaðinn yfir á nýjan mælistað í úthverfi þar sem slík áhrif eru minni.  Eftir hvern slíkan flutning byrjar umhverfi mælisins á nýja staðnum líka að breytast.  Götur eru malbikaðar, tré vaxa, hús færast nær og vatn er drenað burtu, snjósöfnun minnkar og snjómokstur og snjóflutnigur dregur úr kælingu vegna snjóbráðnunar.  Afleiðingin er að hitamælingar á nýja staðnum byrja líka að hækka.  Svona langtímahitabreytingar eru aldrei leiðréttar.  Allar leiðréttingar á hitamælum vegna færslu mæla búa því til skekkju sem er bara í eina átt.  Skekkjan lækka hita fortíðar og lækkunin verðu meiri því oftar sem mælirinn er fluttur.  Þessi skekkja gæti verið mjög stór, jafnvel jafnstór og fyrsta hitalækkunin.  Fyrir vikið má færa rök fyrir því að “óleiðrétt” hitagögn séu geti verið að gefa mun betri mynd af þróun hitastigs í Reykjavík en gögn sem aðeins eru leiðrétt í aðra áttina.

 

Ef óleiðréttu gögnin eru betri, þá horfir hitaþróun í Reykjavík all öðru vísi við.  Hér eru óleiðréttar veðurmælingar sem Friðrik Hansen tók saman.  Þær segja sláandi sögu.  Veðurfar í Reykjavík hefur kólnað síðustu öld.  

 

Á Stykkishólmi er svo annað svipað dæmi. Þar eru lengstu samfelldu hitamælingar á Íslandi, en þegar staðsetning hitamælisins þar er skoðuð, þá eru ljóst að hún er í ruslflokki.  2m frá plastgróðurbeði, 3m frá gangstétt sem drenar vatn burtu.  Dökkir fletir sem hitna í sól eru allt í kring og tré hafa vaxið og búið til skjólbelti kringum mælinn. Snjósöfnun er líklega nú orðin hverfandi.  Augljóslega þyrftu allar “leiðréttingar” sem gerðar hafa verið á þessum mæli að vera aðgengilegar í ljósi þess hversu mikið umhverfi mælisins hefur hitnað vegna gróðurfars og vegaframkvæmda síðan hann var fluttur.

 

Hversu margir aðrir veðurmælar ætli séu með bjagaðar hitamælingar vegna þess að það er ekki tekið tillit til langtíma breytinga í kringum mælana?

Var kannski mun heitar á Íslandi öllu 1930-1940 en það er í dag?

 

English:

Manmade global warming of Icelandic weather data

A few years ago, Ágúst Bjarnason (a researcher and former colleague) blogged about serious errors in NASA’s weather data for Reykjavík. The old temperature measurements had been “cooled,” creating an artificial warming trend that had no basis in reality. This sparked very interesting discussions, in which Icelandic meteorologists participated and agreed that the data were incorrect. The final word in the debate was given to Halldór Björnsson, project manager for climate issues at the Icelandic Met Office, when Ágúst published a long letter from him explaining the Met Office’s adjustments to the data. (See the blog for details.) The Met Office’s adjustments were said to be due to the relocation of the weather station around Reykjavík, where corrections were needed for slightly different temperatures at each location. However, Halldór’s closing remarks about the adjustment for the station when it was located at the Telephone Building are particularly memorable. He stated:

“Because of this, there is every reason to adjust the measurement series, but it is quite possible that the adjustment (about 0.4°C) is excessive. This adjustment may be revisited later.”

The meteorologist himself didn’t fully believe in his own adjustment. He thought it was too large!

These words are an example of the unnatural situation that has arisen, where officials at the Met Office can alter past temperature records without accountability or oversight. They essentially get to control the weather.

To ensure accountability, it is essential that all data and calculations behind such “adjustments” are made fully public and accessible to the general public.

But if such adjustments are correct, don’t they have a place?

Yes, it can certainly be argued that when a weather station is moved from a warmer location to a cooler one, it is justifiable to adjust the temperature measurements to ensure continuity.

But there’s a catch!

Weather stations are typically relocated due to the influence of nearby buildings at the old site, moving to a new site in the suburbs where such influences are lesser. After each such move, the environment around the new site begins to change as well. Roads are paved, trees grow, houses move closer, and water is drained away. Snow accumulation decreases, and snow removal and transport reduce the cooling effect of snowmelt. The result is that temperature measurements at the new site also begin to rise. These long-term temperature changes are never adjusted for. All corrections for station relocations therefore create a bias that goes in only one direction. The bias lowers past temperatures, and the reduction becomes greater the more often the station is moved. This bias could be very significant, potentially as large as the initial temperature reduction. Consequently, it can be argued that “unadjusted” temperature data may provide a much better picture of temperature trends in Reykjavík than data adjusted only in one direction.

If the unadjusted data are better, then the temperature trend in Reykjavík looks very different. Here are unadjusted weather measurements compiled by Friðrik Hansen. They tell a striking story: the climate in Reykjavík has cooled over the past century.

Stykkishólmur provides another similar example. It has the longest continuous temperature measurements in Iceland, but when the location of the thermometer there is examined, it’s clear that it’s in a poor state. It’s 2 meters from a plastic garden bed, 3 meters from a sidewalk that drains water away. Dark surfaces that heat up in the sun surround it, and trees have grown, creating a windbreak around the thermometer. Snow accumulation is likely now negligible. Clearly, all “adjustments” made to this thermometer should be publicly accessible, given how much the environment around it has warmed due to vegetation and road construction since it was relocated.

How many other weather stations might have distorted temperature measurements because long-term environmental changes around them are not accounted for?

Was it perhaps much warmer in Iceland as a whole during the 1930s and 1940s than it is today?

 

 

Árið sem ég varð Hitler og Kim Jong Un samtímis

Hóphugsun er eins og lest af heimsku. Þeim mun lengur sem hún fær að keyra óáreitt þeim mun meiri verður heimskan og öfgarnar og engin rök fá hana stöðvað áður en lestarslysið verður.  En í smá áður en lestin er komin á fulla ferð, og áður en stjórnmálamenn hafa gerst meðsekir um óafsakanleg mistök og fórnir á hagsmunum almennings, er lítill gluggi til að hafa áhrif til að hægja á lestinni. 

Vorið 2020 þegar covidheimskulestin fór af stað, þorði hins vegar enginn að tjá sig í fjölmiðlum, hvað þá að tjá sig með afgerandi hætti gegn þríeykinu sem þá var búið að koma í Guðatölu. Þegar Þórólfur lagði til að landinu yrði lokað sumarið 2020, var það eina opinbera álitið sem stjórnmálamenn gátu miðað við. Ef þessum ráðum hefði verið fylgt er hætt við að sóttvarnaraðgerðir hér á landi hefðu orðið enn öfgafyllri, t.d. með útgöngubanni og jafnvel bóluefna-skyldu. Öfgar eru nefnilega alltaf einstefnugata, og einar öfgar leiða alltaf að sér aðrar.

Þetta gerði ég mér fulla grein fyrir á þessum tíma, og til að fleiri finndu hugrekki til að tjá sig, skrifaði ég nokkrar mjög harðorðar greinar til að hægja á heimskulestinni.  Áhrifamestu greinina skrifaði ég fyrir 2. maí, 2020, þar sem ég sem formaður frjálshyggjufélagsins heimtaði afsögn ríkisstjórnarinnar ef hún tæki ekki aftur ábyrgð á stjórn landsins í eigin hendur (frá þríeykinu) og hótaði jafnframt að það myndi koma til nýrra potta og pönnubyltingar þegar gjaldþrotahrynan hæfist ef fylgja ætti ráðum Þórólfs og fórna ferðaþjónustunni.  

Greinin fékk misjafnar undirtektir þar sem helmingur þeirra sem voru með athugasemdir tóku undir, og hinn helmingurinn taldi mig klikkaðan ömmumorðingja eða hótuð mér jafnvel ofbeldi. Eftirminnilegasti dómurinn kom frá einum vinsælasta bloggara landsins sem sagði þetta um tillögur mínar að opna landið:

“Þetta eru vissulega lögmæt sjónarmið sem einræðisstjórnum á borð við Kim Jong Un gætu dottið í hug. Svipað og þær þjóðernishreinsanir sem fram hafa farið og fara enn fram með gildri röksemdafærslu á hverjum stað. Adolf heitinn Hitler hafði til dæmis mikla sannfæringu fyrir nauðsyn á mikilli framleiðni Auswitch búðanna vegna framtíðarvelgengni Þýzkalands.”

Það átti að cancella mér!

Eitthvað virðist hótunin (og hvatningin) þó hafa bitið í ríkisstjórnina því 11 dögum síðar ákváðu íslensk yfirvöld fyrst evrópuþjóða utan svíþjóðar, að opna landið aftur fyrir túristum. Daginn eftir fylgdu margar aðrar evrópuþjóðir eftir (þýskaland og grikkland) og opnuðu.  Því miður reyndist þessi opnun að hálfum hug, því reynt var að stöðva smit við landamærin og reynt að fylgja núllsmitaaðferð í stað þess að jafna kúrvuna.  Fyrirsjáanlega enduðu landamærasmitin með að öllu var skellt í lás um miðjan ágúst.  Þjóðinn vann hins vegar tvo mánuði þar sem heimskulestin jók ekki hraðann og öfgarnar hér urðu því minni.

Lestarslysið hér varð þó á endanum óumflýjanlegt: 1000 milljarðar töpuðust í ferðageiranum, viðbótarandlát tengd, sóttvarnaraðgerðu, bóluefnum og remdesivir er þegar líklega komin á annað þúsund og á eftir að fjölga verulega, tugþúsundir þjást af eftirköstum eitursprauturnar og fæðingartíðni á íslandi er fallin um 18%, og er í dag ekki nema 75% af því sem þarf til að viðhalda fólksfjölda eftir að megnið af þjóðinni tók inn ófrjósemislyf.

 

Hér er greinin (sem reitti marga til reiði en hægði á lestinni)… 

 

=======================================

Það sem allir sjá

Eftir Jóhannes Loftsson: "Ríkisstjórn sem ekki vill sjálf leiða þjóð úr aðsteðjandi vanda á að segja af sér."

 

Það sem allir sjá – en enginn sér lengur.

Sænska Covid-leiðin treystir á ábyrgð einstaklinga og var fyrst og fremst farin til að hægt væri að halda aðgerðum úti í langan tíma. Hún virkar meira að segja þó að mörg ár taki að þróa bóluefni, því löngu fyrr mun hjarðónæmi hinna yngri vera byrjað að vernda þá eldri.

Íslenska leiðin er hins vegar ekki leið út úr vandanum heldur skammtímalausn sem veðjaði á að lækning fyndist strax. Það veðmál tapaðist. Þess vegna náði fyrsti aðgerðapakkinn bara fram í maí og þriðji aðgerðapakkinn bara fram í júlí.

20. apríl birti ég grein þar sem ég gagnrýndi stjórnvöld fyrir að hafa varpað allri ábyrgð á aðgerðum gegn kórónufaraldrinum yfir á þriggja manna aðgerðateymi og fyrir vikið hafi aðgerðirnar orðið vanhugsaðri en ella. Þessi grunur minn fékkst staðfestur daginn eftir þegar annar aðgerðapakki ríkisstjórnarinnar var kynntur og ríkisstjórnin sagðist hvorki vita hve lengi aðgerðirnar stæðu né hvað þær kostuðu. Síðar um kvöldið viðurkenndi forsætisráðherra að sambærileg tilraun Íslendinga til að ná niður smitum með lokun landsins væri endurtekning á tilraun Singapúr sem hefði mistekist. Óvissuferðin er því algjör.

Lokun landsins hefur þó ekki alltaf verið stefnan. Á fundi 29. janúar þegar dánartíðni Covid-19 var 2,2% og veiran hafði ekki enn borist hingað sagði sóttvarnalæknir að ekki ætti að loka landinu því að til að það skilaði árangri þyrfti lokunin að standa í sex til tólf mánuði og bætti svo við:

„Ég held að það sjái það allir að það [lokun landsins] myndi aldrei ganga upp fyrir íslenskt samfélag.“

Hvorki hann né ríkisstjórnin sjá þetta samt lengur.

Mánuði síðar, þegar dánartíðnin var komin í 3,5% og fyrstu íslensku ferðamönnunum var skipað í sóttkví, sluppu erlendir samferðamenn því þeir voru sagðir smita síður.

Nú hafa fyrstu mótefnamælingar (í Santa Clara-sýslu í Kaliforníu) sýnt að kórónuveiran var mun útbreiddari en áður var talið. Þetta eru góðar fréttir því kórónuflensan er skaðlausari með dánartíðni jafnvel ekki nema 0,1%, sem er sambærilegt og flensa. Í stað þess að milda núverandi stefnu við þessi góðu tíðindi snerist ráðgjöfin á haus og nú vill sóttvarnalæknir senda alla erlenda ferðamenn í sóttkví, meira að segja þótt sú aðgerð innsigli örlög ferðaþjónustunnar sem mun gera nýtt íslenskt hrun óumflýjanlegt. Hvað breyttist? Hvernig getur ráðgjafi útskýringalaust snúið við jafn veigamikilli ráðgjöf? Enn furðulegra er að einum lækni sé treyst fyrir þessari stærstu efnahagsákvörðun seinni tíma! Eru allir virkilega sammála því að loka eigi landinu í allt að tólf mánuði? Hvað ef mótefnamælingar síðar meir muni sýna að dánartíðnin hér sé líka bara álíka og fyrir flensu. Hvar liggur skaðabótaábyrgð ríkisins þá fyrir tjóninu sem efnahagsráðgjöf læknisins veldur? Eitthvað hlýtur stjórnarskráin að verja almenning fyrir slíku óþörfu valdainngripi.

Það hlýtur að vera ákveðin kaldhæðni örlaganna að þessi afleita ráðgjöf kemur úr ráðuneyti dóttur aðalsamningamanns Icesave-samninganna. Sá samningur var fyrst kynntur sem „glæsileg niðurstaða“ áður en 98% þjóðarinnar höfnuðu honum. Núverandi árangur yfirvalda er einnig kynntur sem „glæsilegur árangur“ með núll smitum. Slíkri einangrunarleið hefur samt aldrei að mér vitandi verið beitt áður gegn bráðsmitandi flensusjúkdómi og sérfræðingar segja að slíkt tefji bara útbreiðsluna en fækki ekki tilfellum. Um leið og höftum verður aflétt eða þegar það byrjar að kólna aftur næsta haust og smithættan eykst mun allt blossa upp aftur þar til hjarðónæmi er náð.

Eins og í Icesave forðum ætlar ríkisstjórnin að flýja ábyrgð með því að framselja vald sitt til sérfræðinga og keyra vanhugsaða nálgun í gegn áður en lýðræðisleg umræða hefur átt sér stað um þá kosti sem enn standa til boða. Þegar ráðgjöf ráðgjafans er farin að snúast í hring og hljóma eins og hún komi frá Ragnari Reykás ber þeim sem stjórnar að leita annarra sérfræðiálita. Ein slík leið er sænska leiðin, sem í senn verndar þá viðkvæmu en gefur hagkerfinu raunverulega möguleika á að komast af.

Auðvitað á að nýta árangurinn gegn kórónuflensunni til að opna landið strax aftur. Ef það væri gert nú myndi það vekja heimsathygli og laða hingað frelsisþyrsta ferðamenn sem kæmust hvergi annað. Íslendingar þyrftu áfram að sýna ýtrustu aðgát í langan tíma, en ávinningurinn af því að gefa ferðaiðnaðinum tækifæri á að berjast fyrir lífi sínu gæti orðið margfaldur ef hrunið yrði umflúið.

Ríkisstjórn Íslands hefur flúið ábyrgðina sem fylgir því að stjórna og falið lækni efnahagsstjórnina. Fyrir vikið eru allar aðgerðir nú eingöngu líknarmeðferð á sjúklingi sem mun deyja ef hann fær ekki súrefni. Eina leiðin til að bjarga Íslandi frá öðru hruni er að fólk láti í sér heyra og minni stjórnmálamenn á að þeir munu verða dregnir til ábyrgðar fyrir þennan nýja afleik aldarinnar. Sannleikurinn mun koma í ljós. Enn er von um að hægt sé að komast hjá harmleiknum. En til þess að svo verði þarf fólk að rísa upp og sýna viðspyrnu og láta í sér heyra strax, því eftir að sjúklingurinn er dauður verður honum ekki bjargað lengur.

Höfundur er formaður frjálshyggjufélagsins. 

English translation

The Year I Became Hitler and Kim Jong-Un Simultaneously

Groupthink is like a train of stupidity. The longer it’s allowed to run unchecked, the greater the stupidity and extremism become, and no reasoning can stop it before the train wreck occurs. But just before the train reaches full speed, and before politicians become complicit in unforgivable mistakes and sacrifices of public interest, there’s a small window to influence and slow down the train.

In the spring of 2020, when the COVID stupidity train started rolling, no one dared to speak out in the media, let alone decisively against the "Three" that had already been elevated to divine status. When Þórólfur in April 2020 proposed closing the country in the summer, it was the only official opinion politicians could base their decisions on. Had these recommendations been followed, it’s likely that Iceland’s public health measures would have become even more extreme, potentially including curfews or even mandatory vaccinations. Extremism is always a one-way street, and one extreme always leads to another greater extreme.

I was fully aware of this at the time, and to encourage others to find the courage to speak out, I wrote several strongly worded articles to slow down the stupidity train. The most impactful article I wrote was on May 2, 2020, where, as chairman of the Libertarian Society, I demanded the resignation of the government if it didn’t take back responsibility for governing the country (from the Three) and threatened a new pots-and-pans revolution when the wave of bankruptcies began if Þórólfur’s advice was followed, sacrificing the tourism industry.

The article received mixed reactions: half of the commenters agreed with me, while the other half considered me a deranged grandma-killer or even threatened me with violence. The most memorable judgment came from one of the country’s most popular blogger, who said this about my proposals to open the country:

“These are certainly legitimate viewpoints that dictatorial regimes like Kim Jong-Un’s might come up with. Similar to the ethnic cleansings that have taken place and still occur with valid justifications in each case. The late Adolf Hitler, for instance, had great conviction in the necessity of Auschwitz’s productivity for Germany’s future prosperity.”

[I was a grandma killer and should be cancelled!]... or something like that.

Nevertheless, the threat (and encouragement) seemed to have some effect on the government, as 11 days later, Icelandic authorities became the first in Europe, aside from Sweden, to reopen the country to tourists. The following day, several other European countries (Germany and Greece) followed suit and opened up. Unfortunately, this reopening was half-hearted, as attempts were made to stop infections at the borders and pursue a zero-COVID tolerance strategy instead of flattening the curve. No reason was given. Predictably, border infections led eventually to everything being locked down again by mid-August. However, the nation gained three months during which the stupidity train didn’t accelerate, and the extremism in Iceland was thus less severe than in many other countries.

As the train took of again the train wreck in Iceland was ultimately unavoidable: 1,000 billion ISK was lost in the tourism sector, additional deaths related to public health measures, vaccines, and remdesivir likely already number in the thousands and will increase significantly in coming years, tens of thousands suffer from the aftereffects of toxic injections, and Iceland’s birth rate has fallen by 18%, now at only 77% of what’s needed to sustain the population after most of the nation received sterility-inducing drugs.

Here is the article…

================================

What Everyone Sees

By Jóhannes Loftsson: “A government that refuses to lead the nation out of an impending crisis should resign.”

 

What everyone sees—but no one sees anymore.

The Swedish COVID approach relies on individual responsibility and was primarily adopted to sustain measures over the long term. It even works if it takes years to develop a vaccine, as herd immunity among the young will start protecting the elderly long before that.

The Icelandic approach, however, is not a path out of the crisis but a short-term solution that bet on an immediate cure being found. That bet was lost. That’s why the first action package only lasted until May, and the third action package only until July.

On April 20, I published an article criticizing the authorities for delegating all responsibility for COVID measures to a three-person team, resulting in less thought-out actions than otherwise. This suspicion was confirmed the next day when the government’s second action package was presented, and the government admitted it didn’t know how long the measures would last or what they would cost. Later that evening, the Prime Minister admitted that Iceland’s attempt to eliminate infections by closing the country was a repetition of Singapore’s failed experiment. The journey into uncertainty is thus complete.

Closing the country hasn’t always been the strategy. At a meeting on January 29, when COVID-19’s mortality rate was 2.2% and the virus hadn’t yet reached Iceland, the Chief Epidemiologist said the country shouldn’t be closed because, for it to be effective, the closure would need to last six to twelve months, adding:

“I think everyone sees that [closing the country] would never work for Icelandic society.”

Neither he nor the government sees this anymore.

A month later, when the mortality rate had risen to 3.5% and the first Icelandic tourists were ordered into quarantine, foreign co-travelers were exempt because they were deemed less likely to be infected.

Now, initial antibody tests (in Santa Clara County, California) have shown that the coronavirus was far more widespread than previously thought. This is good news, as the COVID flu is less harmful, with a mortality rate possibly as low as 0.1%, comparable to the flu. Instead of softening the current strategy in light of this good news, the advice flipped entirely, and now the Chief Epidemiologist wants to quarantine all foreign tourists, even though such a measure would seal the fate of the tourism industry, making a new Icelandic collapse inevitable. What changed? How can an advisor reverse such a significant recommendation without explanation? Even stranger is that a single doctor is trusted with the biggest economic decision in recent times! Is everyone truly in agreement that the country should be closed for up to twelve months? What if later antibody tests show that the mortality rate here is also similar to the flu? Where does the state’s liability lie for the damage caused by the doctor’s economic advice? The constitution must surely protect the public from such unnecessary overreach.

There must be a certain irony of fate that this disastrous advice comes from the ministry of the daughter of the chief negotiator of the Icesave agreement. That agreement was initially presented as a “glorious outcome” before 98% of the nation rejected it. The current success of the authorities is also presented as a “glorious success” with zero infections. However, to my knowledge, such an isolation approach has never been used before against an acutely contagious flu-like illness, and experts say it only delays the spread without reducing cases. As soon as restrictions are lifted or when it gets cold again next fall, increasing transmission risk, everything will flare up again until herd immunity is achieved.

Just like with Icesave, the government is shirking responsibility by delegating its authority to experts and pushing through a poorly thought-out approach before democratic debate has had a chance to explore the options still available. When the advisor’s advice starts spinning in circles and sounding like it came from Mr. Flip Flop, those in charge must seek other expert opinions. One such option is the Swedish approach, which both protects the vulnerable and gives the economy a real chance to survive.

Of course, the success against the COVID flu should be used to reopen the country immediately. If that were done now, it would attract global attention and draw freedom-thirsty tourists who have nowhere else to go. Icelanders would need to remain extremely cautious for a long time, but the benefit of giving the tourism industry a chance to fight for its survival could be immense if the collapse is avoided.

The Icelandic government has fled the responsibility that comes with governing and entrusted a doctor with economic management. As a result, all measures are now merely palliative care for a patient who will die without oxygen. The only way to save Iceland from another collapse is for people to speak up and remind politicians that they will be held accountable for this new debacle of the century. The truth will come to light. There’s still hope to avoid the tragedy. But for that to happen, people must rise up, show resistance, and make their voices heard immediately, because once the patient is dead, they can no longer be saved.

The author is the chairman of the Libertarian Society.